Niet één, niet twee, maar liefst drie fulltime banen had de werkneemster die arbeidsongeschikt raakte.
Dit gebeurde na een periode van 120 uur per week werken. De werkneemster handelde hiermee in strijd met goed werknemerschap en zij moet haar werkgever een schadevergoeding betalen van ruim 73.000 euro. Aldus het oordeel van de kantonrechter van de Rechtbank Amsterdam (ECLI:NL:2025:7907).
Wat speelt hier?
Gedaagde is per 1 september 2021 in dienst getreden bij eiseres in de functie van Data Scientist. In de arbeidsovereenkomst is geen nevenwerkzaamhedenbeding opgenomen. Na zes maanden, op 28 februari 2022, meldt de werkneemster zich ziek. Zij blijft twee jaar volledig ongeschikt, gedurende deze periode heeft eiseres het loon tijdens ziekte: 100% in het eerste jaar en 70% in het tweede jaar.
Bij het aanvragen van de WIA uitkering in 2024 komt naar voren dat uit informatie van de belastingdienst blijkt dat de werkneemster begin januari 2022 nog twee fulltime arbeidsovereenkomsten zou hebben gesloten. Een stageovereenkomst bij een bank voor 40 uur per week van 10 januari 2022 tot en met 10 september 2022 en een arbeidsovereenkomst met een fabrikant en distributeur van zelfklevende materialen voor eveneens 40 uur per week van 15 januari 2022 tot en met 14 augustus 2022. Deze twee overeenkomsten heeft zij verzwegen voor haar eerste werkgever, eiseres in deze zaak. Alsof het nog niet genoeg is, verrichtte gedaagde naast deze drie fulltime banen ook nog incidenteel werkzaamheden voor een universiteit. Op 28 april 2022 heeft gedaagde zich ook ziek gemeld bij haar 2e en 3e werkgever. Gedaagde is een alleenstaande moeder met twee kinderen.
Geen goed werknemerschap
Gedaagde voert het verweer dat eiseres wist van het 2e en 3e dienstverband en daarin toestemde. De kantonrechter acht dit niet alleen onvoldoende onderbouwd of anderszins gebleken, maar ook volstrekt onwaarschijnlijk. Gedaagde had moeten begrijpen dat zij naast haar fulltime baan niet nog één en zelfs nog twee fulltime dienstverbanden kon aangaan. Laat staan dat zij dit zonder overleg met eiseres kon doen, welk overleg zij niet heeft gevoerd. Ondanks dat er geen nevenwerkzaamhedenbeding van toepassing is, had van gedaagde als goed werknemer mogen worden verwacht dat zij de wens om een 2e en 3e fulltime arbeidsovereenkomst aan te gaan uit zichzelf en tijdig aan eiseres had voorgelegd en daarvoor toestemming had gevraagd. De kantonrechter durft ernstig te betwijfelen dat zij die toestemming had gekregen.
De kantonrechter oordeelt dat het hebben van drie fulltime dienstverbanden strijdig is met de Arbeidstijdenwet en het beginsel van goed werknemerschap. Ook zonder nevenwerkzaamhedenbeding mag van een werkneemster worden verwacht dat zij zulke omvangrijke nevenwerkzaamheden vooraf bespreekt en toestemming vraagt. Dat gedaagde heel goed wist dat zij verkeerd had gehandeld, blijkt uit het feit dat gedaagde pas na een voorlopig getuigenverhoor volledige openheid van zaken heeft gegeven.
Schadevergoeding
De kantonrechter overweegt dat het eigenlijk redelijk is om de schadevergoeding te begroten op een bedrag dat gelijk is aan het loon dat eiseres na het aangaan van het 2e en 3e dienstverband aan gedaagde heeft betaald. Eiseres heeft echter een lager bedrag van gedaagde gevorderd. Namelijk de bedragen die gedaagde tijdens ziekte van de 2e en 3e werkgever en de universiteit heeft ontvangen, vermeerderd met de uitkeringen uit hoofde van de Ziektewet in de betrokken periode. De kantonrechter wijst niet meer toe dan de vordering van eiseres, zijnde een bedrag van € 73.285,20.
Conclusie
Het is onwaarschijnlijk dat je drie fulltime banen kunt hebben. Want in totaal 120 uur werken per week betekent dat je gedurende 7 dagen gemiddeld 17 uur per dag zou moeten werken. Er is geen tijd om te recupereren en het valt niet te combineren met de thuissituatie van een alleenstaande moeder. Ook tijdens de lockdown is dit niet te doen. Gezien de omvang van de nevenwerkzaamheden kan je je er niet op beroepen dat er geen nevenwerkzaamhedenbeding in de arbeidsovereenkomst is opgenomen.